اشعار

این همه انگـشتها بالا ز چیست؟!            روز روشن وقت استهـلال نیست

روز روشن روی نی، وقت زوال            کس ندیـده خـون بریـزد از هـلال

ای تو خود قـرآن و زیـنب آیـه‌ات            ای من و مهمل خجـل از سایه‌ات

با سـرت شـمـع دلــم گــردیــده‌ای            ســایـه بـان مـهــمـلـم گــردیــده‌ای

تو به چـشم من بده از نـیـزه نـور            من گـلـوی پـاره می‌بـوسم ز دور

من نه آن هـستم که از پـای اوفـتم            هـر چه آمد پیـش در هـم کـوفـتـم

صبـر در مـوج بـلا رام من است            بـحـرِ غـم در قـلـب آرام من است

من به مقتل خصم را دادم شکست            من گرفتم پیکـرت را روی دست

من کـتک خوردم کـنـار پـیکـرت            تـا کـنـم دفـع خـطـر از دخـتــرت

این من این داغ تو این ظلـم عـدو            گر سخـن با من نـمی‌گـویی مگـو

ای مـسـیـح فـاطـمـه اعـجـاز کـن            بـا یـتـیـم خـود سـخـن آغــاز کـن

بانوی خیمه‌ها غـم غربت به بر کشید            یک کـوفه درد بر سر بار سفـر کشید

او زنـده مـانـده بود ولی رنـج کـربـلا            از کشتگـان کـرب ‌و بلا بیـشتر کـشید

در عرصه‌ای که مسلخ ماه و ستاره بود            کـبریت شامیان شد و تیغ سحـر کشید

نقـاش عـاشقـان شد و با رنگ واژه‌هـا            یک نینوا زمین و زمان شعله‌ور کشید

روشنگـرانه چهرۀ خورشید عـشق را            از پشت ابـرهای سیاست به در کشید

زینب زنی‌ست مرد که مردان بی‌افـق            تـا دور دست او نـتـوانـنـد پَـر کـشـیـد

ای هلال من به بالای سنان قرآن بخوان           قاری قرآن و قرآن را زبان! قرآن بخوان

با صدای خود مسخّـر کن تمام کـوفه را           کوفه را هم کربلا کن؛ هم چنان قرآن بخوان

گر چه بشکسته جبینت بر سر نی، سجده کن           گرچه گشته از دهانت خون روان، قرآن بخوان

تـا مـگــر آوای قــرآن تـو آرامــم کـنــد           بر فراز نیزه، ای آرام جان قرآن بخوان

تا که اسـلام تو را اهل زمین بـاور کنند           ای امـام کـلّ اهـل آســمان قرآن بخـوان

زادۀ مــرجـانـه دارد قـصـد آزار تـو را           تا نرفتی زیر چوب خیزران قرآن بخوان

صـوت قـرآن سر تو، سر بـلـندم می‌کـند           تا نگشته قامت زینب کمان قرآن بخوان

یـاد قـرآن پـدر کن؛ روی دست جـدّمـان           وارث حیدر! تو هم نوکِ سنان قرآن بخوان

آن چه دیدم مـادرم زهـرا برایم گفته بود           این مصیبت را نمی‌کردم گمان؛ قرآن بخوان

هرکه هرچه دارد از این خاندان دارد حسین           تا به میثم هم دهی سوز نهان قرآن بخوان

شناخت چشم ترِ عمّه این حوالی را            شناخت تك تك این قـوم لا ابـالی را

چقدر خون جگر خورد مرتضی شب ها            ز یـادشان ببرد سفـره‌های خـالی را

هـنوز عـمّه برایم به گـریه می‌گوید            حكایت تو و آن فصل خشكسالی را

نمی‌شود كه دگر سمت معجرش نروی؟            به باد گـفـته‌ام این جـمـلۀ سوالی را

عطش به جای خودش، كعب نی به جای خودش            شكسته سنگ مـلامت دل سفـالی را

دلـم برای ربـاب حـزیـنه می‌سـوزد            گرفـته در بغـلـش كـودك خـیالی را

شبیه مادرتان زخمی‌ام، زمین گیرم            بگو چه چاره نمایم شكسته بالی را؟

ای پـیـشـتـاز خـیـل شـهـیـدان کــربـلا            ای کـوفـه با قـیـام تـو مـیـدان کـربـلا

عـطـر تو مـی‌وزد به بـیـابـان کـربـلا            دوم شـهـیـد در ره سـلـطـان کـربــلا!

ای بـاغـبـان پـنـج گـل پـرپـر حـسـیـن

در شهـر کوفه یـاور بـی‌یـاور حسین!

مـصباح پٌر فـروغ هـدایت تویی تویی            دریای لطف و جود و عنایت تویی تویی

آن کز حسین کرد حـمایت تویی تویی            تـنهـاتـرین شهـیـد ولایت تـویی تـویی

در مکتب حسین که خود رهبر تو بود

اول سری که گشت بریـده، سر تو بود

از کودکی «حسین‌حسین»ات شعار بود            بر شـانـۀ عـقـیـل، دلت پـیـش یـار بود

اسرار عـاشقی به رخـت آشـکـار بود            قلبت به شوق دادن جان، بی‌قرار بود

جـانـم فـدات باد که پـیـش از ولادتـت

داده خـبـر، رسـول خـدا از شهـادتـت

دشمن ز چارسو به سویت بست راه، تنگ            از خون به ماه عارضت آخر زدند رنگ

وز چنگ گرگ‌ها بدنت گشت چنگ‌چنگ            از بام بر سرت عوض لاله ریخت سنگ

جاری چو خون پاک تو در جام آب شد

آب از شـرارۀ لب خشـکـت کبـاب شد

گفتی به «آب‌آب» چه می‌خواهی از لبم؟            آتـش بـگــیــر از عـطـش آتـش تــبــم

من یـاد کـام تـشـنـۀ عـبـاس و زیـنـبـم            گریان به آل فاطمه هر روز و هر شبم

پیش از قیام کرب‌وبـلا تشنه جان دهم

تا بـر امـام خـویش تـأسّی نـشان دهـم

در مـاتـم تـو آل پـیــمـبـر گـریـسـتـنـد            چشم بتـول و احمد و حـیـدر گریستـند

عباس و عون و قاسم و اکبر گریستند            در موج خون دو بسمل بی‌سر گریستند

در هـر دلی به یاد تو فـریـاد و آه بود

حـتی حسیـن، یـاد تو در قـتـلـگـاه بود

بر دخـتر تو چون خـبـر قـتل تو رسید            اشک از دو دیده ریخت و آه از جگر کشید

آن داغ‌ دیـده قـصـۀ قـتـل تو را شنـیـد            دیگـر سـر بـریـده مـیـان طـبـق نـدیـد

هرچنـد ریخت خون دل از دیدۀ ترش

زینب گرفت در بر خود همچو مادرش

ای جـان عـاشـقـان شهـادت فـدای تـو            از مـا سـلام بر سـر از تـن جـدای تو

کـوفـه نـکـرد گریه اگر در عـزای تو            اشک حسیـن ریخت به دامن برای تو

«میثم» گـریست بـر بـدن پاره‌پاره‌ات

در قلب اوست زخم فزون از شماره‌ات

جان بر کف بازار توأم یوسف زهرا            دلـبـاخـتـه دار تـوأم یـوسـف زهـرا
سوگند به خونی که برون از دهنم ریخت            من تـشنـه دیـدار توأم یوسف زهرا

هر سو بکشانند به هر کوچه تنم را            در سـایـۀ دیـوار توأم یوسف زهرا
با آنکه به عشقـت پـدر پنج شهـیـدم            بی مـایه خـریدار توأم یوسف زهرا
تنها نه همین لحظه که در کوفه غریبم            یک عمر گرفتار توأم یوسف زهرا
بـگـذار لـب تـشـنـه ببـرّند سـرم را            زیرا که خریدار توأم یوسف زهرا
از کثرت پیکان به بدن رسته دو بالم            من جعـفر طیـار توأم یوسف زهرا
دستم ز قـفـا بسته سرم نیز شکـسته            من جای عـلمدار توأم یوسف زهرا
فریاد ز هر زخم تنم خـیزد و گویم            من یاور بی یـار توأم یـوسف زهرا
من "میـثم" دلبـاخـتـه‌ام گر بـپـذیری            خـاک ره زوّار توأم یـوسف زهـرا

دیده به تیغ دوخـتم، تا مگر از دعـای تو           تو نگه افکنی و من، سر فکنم به پای تو
مرگ بود سـعـادتـم که لحـظـۀ شهـادتـم           سایه فکـنـده بر سـرم، قـامت دلربای تو

گه بدنم به عشق تو، کوچه به کوچه می‌رود           گـاه سـر بـریـده‌ام گـریـه کـنـد برای تو
روی کـبود دخـترم، هدیه به نـازدانه‌ات           جان دو ماه پاره‌ام، هردو شود فدای تو
ای نفست روان من، کوفه میا به جان من           ورنه به نوک نی رود، رأسِ ز تن جدای تو
چنگ زنند گرگ ها، بر تن پاره پاره‌ات           شسته ز خون سر شود، روی خدا، نمای تو
ای که همه وجود من درغم توست نی نوا           بوده به گوشم از ازل قصۀ کـربلای تو
کاش به دشت کربلا بودم و کشته می‌شدم           با شهدای نی نـوا، در صف نی نـوای تو
روز ازل شنـیده‌ام، می‌نگـرد دو دیـده‌ام           پنجـۀ قـهـر قـاتل و طرّۀ مشک سای تو
آنچه که می‌کنم نظر، خورده گره به یکدگر           سـوز درون میـثم و زمـزمـۀ عـزای تو

ای یوسف غریب به کنعـان نیامدی            تـنـهـاتـرین مـسافـر دوران نیـامدی

گـویـند بوی پیـرهنت می رسد ولی            ما مانـده ایم و وعـدۀ خوبان نیامدی

دارد هنوز نسل جوان پیر می شوند            طولانی است قصۀ هجران نیامدی

خضر انتظار لحـظۀ دیـدار می کشد            یعـقـوب دهر بهر تو گریان نیامدی

ایمان چو شعله ایست کف دست مومنین            شـد سخـت آزمـایش ایـمـان نیامدی

گاهی شکست حرمت والای اهلبیت            گاهی شکست حرمت قرآن نیامدی

قوم یهود، قـوم نجس، قـوم بچه کش            در قدس و کعبه‌اند به جولان نیامدی

آتـش به جـان امت اسـلام می زنـند            هرجا که هست جمع مسلمان نیامدی

دارند عـاشـقـان شما کشته می شوند            ای پـاسـدار خـون شهـیـدان نیامدی

خـون حـسین منتـظر انتـقـام توست            زینب تو را صدا کند از جان نیامدی

ای زائر غـریب حرمهـای اهل بیت            محصور شد حریم تو جانان نیامدی

ایـنـک اهـانـتـی به مقام خـلـیـل شد            کـعـبـه اسـیـر فـتـنۀ طوفـان نیامدی

ما را برای لشگـر خود انتخاب کن            آمـاده‌ایـم پـای تـو هـر آن نـیـامـدی

با اهل روضه در عرفه وعده کرده‌ای            اینجا کسی نگـفـت پـریشان نیامدی

می‌گـفت با عموی تو سالار کـربـلا            رفتی ولی به خیمه ز میدان نیامدی

ای امیـر عـرفـه دست مـن و دامـانـت            جان به قربان تو و گردش آن چشمانت

ای امیر عـرفـه ذكـر لـبـت را قـربـان            حال پر سوز و غم نیمه شبت را قربان

ای امیر عـرفه روح مـنـاجـات تـوئـی            مشعر و سعی و صفا مروه و میقات توئی

ای امـیـر عــرفـه حــالِ مـنـاجـات بـده            بر گـدای حـرمـت وقـت مـلاقـات بـده

ای امیـر عـرفـه گـر چـه سـراپـا دردم            گر بیائی به خـدا دور سرت می گردم

ای امـیــر عــرفــه دیــدۀ پُــر آب بــده            دل بـی تـاب مـرا با نـگـهـی تـاب بـده

ای امیر عـرفه فـیض دمـت را قـربان            دل دریـایـی لـبـریـز غـمت را قـربـان

ای امیر عـرفه تـنگ غـروب است بیا            سر زدن بر فقرا سرزده خوب است بیا

ای امیر عـرفه حـاجـی زهـرا بـرگـرد            جان زهرا دگر از خیمۀ صحرا برگرد

ای امیر عـرفه خـنـده بـزن بر رخ من            جـان زیـنـب بده روز عرفه پاسخ من

ای امیـر عـرفـه! ذكـر مـدام است بـیـا            كار این عـاشق دلخـسته تمام است بیا

ای امیر عرفه دیدن رویت عشق است            مردن امشب به خدا بر سر كویت عشق است

ای امیـر عـرفـه جـان گـل یــاس بـیــا            آخـر مجـلـس ما روضـۀ عـبـاس بـیـا

ای امیـر عـرفـه در عـرفـاتـی امـروز            یا كه در علـقـمـۀ شـاه فـراتـی امروز

ای امیر عـرفه شرح بـده خود بر من            سر عـبـاس كجـا ضرب عـمـود آهن!

کیستم من؟ خونِ خونِ حضرت ربّ جلیلم           دومـین قـربـانـی ثـارالله از نسل خـلـیـلم
آل عصمت را فـدایی آل هاشم را سلیلم           دست بسته، تشنه لب، در یاری قرآن، قتیلم

در به در، در کوچه‌های کوفه، عالم را دلیلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
پهـندشت کـربـلای کـوفه، میدان قـیـامـم           کوفه باشد، هم زمین کربلا، هم شهر شامم
می‌رسد بوی وصال از سنگ دشمن، بر مشامم           بی‌امامم آب گردد آتش سـوزان به کـامم
با امامم تشنگی خوشتر ز آب سلـسبـیـلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
پای تا فـرقم، حسینی، فرق تا پایم خدایی           پنج فـرزندم بُوَد در یـاری قـرآن، فـدایی
روی خـونـیـنـم، شده آیـیـنـۀ ایزد نمایی           عضوْعضوم، می‌کنند از یکدگر، میل جدایی
خون به رخ، زیب جمالم زخم‌ها بر نی جمیلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
کوچه‌ها دریای دشمن بود و من تنهای تنها           سنگ بود و آتش و شمشیر و تیغ و تیر اعدا
خستگی بود و عطش بود و دو چشم از اشک دریا           بودم از روز ولادت، عاشق فرزند زهرا
هم غریبم، هم اسیرم، هم شهیدم، هم قتیلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
سیل اشک از دیده و خون بود، جاری از دهانم           مدح مـولایم، حسین ابن‌عـلی ورد زبـانم
ریخت قلب زاده مـرجـانه، از تـیغ بیانم           گرچه بیرون رفت زیر تیغ از تن مرغ جانم
عزتی از خود نشان دادم، که شد دشمن ذلیلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
کوفیان بندند اگر در کوفه بر پا ریسمانم           یا رود بـازار قصّابان؛ تن بهتر ز جـانم
این مصیبت‌ها بوَد، مُهـر کلاس امتحـانم           فـاطمه امشب کند، در بـاغ جنّت میهمانم
لحظه لحظه می‌رسد بر گوش، بانگ الرحیلم 
من خروشـان، شیر ثارالله، فرزند عقیلم
خاک کوچه، سجده‌گاه و بام کوفه، قتلگاهم           کشتنم گـشته ثواب و مهر ثـارالله گـناهم
همچو ماه نو، تماشایی شده روی چو ماهم           مانده بر رأس حسین و محمل زینب، نگاهم
اشکْریزان، در غم آن عصمت رب جلیلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
بـام کـوفـه نه، بود آغـوش ثـارالله، جایم           می‌زند، در زیر خنجر، یوسف زهرا صدایم
خلق را، با دست‌های بسته‌ام، مشکل‌گشایم           خـاک پـای میـثـم تـمار مـولایـش، نـمایم
صدچو میثم گر شود در عرصه محشر، دخیلم
من خروشـان، شیر ثارالله، فرزند عقیلم

ای بـه شـهـیـدان خــدا پـیـشـتـاز            سیـنـه به شمـشـیـر بلا کرده باز
مـسـلـم اسـلامـی و اســلام نـاب            کـوفـه شـب تـیـره و تـو آفـتــاب

پـیـش قـدم از شـهــدای حـسـیـن            کرده سر و جان به فـدای حسین
حــائـر تـو بـر هـمـه دارالامــان            زائــر قـــبــر تــو امـــام زمــان
بـاب کـرم، بـاب نـجــات هــمــه            خــانـه بـه دوش پــسـر فـاطـمـه
هم علی و فـاطـمه را نور عـیـن            هـم پــدر پـنـج شـهــیــد حـسـیـن
پـیـش تـر از لــیــلـۀ مـیــلاد تـو            اشـک فـشـان بـوده نـبـی یـاد تو
گـفت ز ایـثـار و سر افـرازی‌ات            بـر پـسـر فـاطـمـه جـانـبـازی‌ات
مـظـهـر صبـر عـلـوی، صبر تو            کـوفـه شـرف یـافـتـه از قـبـر تو
عاشق حق، دل به تو بازد، به تو            یوسف زهـرا به تو نـازد، به تو
کـوفـۀ تـو قـطـعـه ای از کـربـلا            تـشـنـه ولی تـشـنـۀ صـهـبـای لا
جــدّ تــو یــار نـــبــی از ابــتــدا            عــمّ گــرامــی تــو شــیــر خــدا
نـور دو قــرص قــمـر فـاطــمـه            پـسـر عــمـوی پـســر فــاطــمـه
همچو ابوالفضل رخت دلـفـروز            مثل علی: عابد شب، شیـر روز
مـرغ سـحـر مـحـو نـمـاز شبـت            نـام حـسـیـن بن عـلـی بـر لـبـت
نــوبـت تــو از شـهــدا پـیـش تـر            غـربـت تو از هـمگـان بـیـش تر
شب مـه رویـت قـمـر کـوچـه‌هـا            در دل شـب رهـگـذر کـوچـه‌هـا
مـرغ دلـت پــر زده بــر دارهــا            روی تــو بــر دامــن دیــوارهــا
خـسته ز دست خود و بـیگـانه‌ها            بـسـتـه به روی تـو در خـانـه‌هـا
کوفه چه بی عار و چه بی درد بود            پـیـر زنـی بـیـن هـمـه مـرد بـود
ای هـمـه قـربـان دو قـربـانی‌ات            دو طــفـــل آزادۀ زنــــدانـــی‌ات
جز تو که ای جان جهان تن دهد            دو طفل خود به دست دشمن دهد؟
ای رخت از خون جبین گشته رنگ            ریخته بر فـرق تو بـاران سنگ
حـیف که در دشمـنی‌ات تاخـتـند            بـی خـردان قـدر تو نـشنـاخـتـنـد
حیف که شد غرقه به خون، پیکرت            گشت جدا با لب عطشان، سرت
حیف که در دل شررت ریخـتند            حـیف که آتش به سرت ریخـتـند
غـربـت تـو در مــلاء عــام بـود            خـون تـو جـاری ز لب بـام بـود
از لـب بــام آن بــدن نــازنــیــن            گـشت سـرازیـر به روی زمیـن
طــوعـه کـنــار بــدن پــاک تــو            اشک فشان بر تن صد چاک تو
فـاطمه بر زخـم تـنت گریه کرد            بر دو گـل یـاسمنـت گـریـه کرد
ای بـدنـت قــرص مــه آسـمــان            بـستـه به پـای تو عـدو ریـسمان
رفـتـه به هـر سـو بـدن پـاک تو            کوچه به کوچه، تن صد چاک تو
رشـتـۀ پـیـمـان همه بـگـسیخـتـند            جــسـم تـو بـر قـنـاره آویـخـتـنـد
داغ تـو داغ دل یک عـالـم است            تـربـت تو در بـغـل "میثم" است

ز بام کوفه می‌کنم تو را نظاره یا حسین!           تو هم مرا نظاره کن به یک اشاره یا حسین!
سرو به خون نشسته‌ام، زائر دست بسته‌ام           سلام می‌فـرستمت از لب پاره یا حسین!

لحظه به لحظه دم به دم، مرگ دوباره دیده‌ام           بس که رسیده بر تنم، زخم دوباره یا حسین!
میان خـنـدۀ عـدو بـهـر تو گـریه می‌کنم           بلکه به اشک دیده‌ام کنی نظاره یا حسین!
تیر به چلۀ کمان، کـمان به دست حرمله           میا به کوفه رحم کن به شیرخواره یا حسین!
پرده کـنار رفته و می‌نگـرم به دخـترت           نه کفـش مانده بهر او، نه گوشواره یا حسین!
هـدیـۀ حـاجـیـان بود به مسـلـخ ولا یکی           مرا بود در این منا دو ماه پاره یا حسین!
به آسمان دیده‌ام، نظاره کن که دم به دم           در آفـتاب ریخـتم بر تو ستاره یا حسین!
نگه به مکه دوختم چو شمع بر تو سوختم           درون سینه‌ام شده نفس شراره یا حسین!
کرم کن و به یک نظر به نظم میثمت نگر           که کرده سوز او اثر به سنگ خاره یا حسین!

مـیـان كـوچـه‌هـا مـرد غــریـبـی            بـه لـب دارد نــوای یـا حـبـیـبـی

به لب ذكر و به دیـده اشك دارد            بـه دیـوار غـریـبـی سـر گــذارد

دلـش پُـر از هـیـاهـوی غـریـبـی            غـمـش كرده سیه روی غـریـبی

تـك و تـنـهـا مـیـان شـهـر كـوفه            زده غـربت به قـلب او شـكـوفـه

بگوید با دل پُر خـون و پُـر درد            حـسـیـن فـاطـمـه برگـرد برگرد

در این كوفه نشانی از وفا نیست            كسی اینجا طـرفـدار شما نیـست

كسی اینجا سـراغـت را نگـیـرد            مـگـر مـسـلـم بـرای تـو بـمـیـرد

مـیـان كــوچـه‌هـا تـنـهـای تـنـهـا            پـریــشـانـم بـرایـت یـابـن زهـرا

میا كوفه كه اینجا شهر كینه است            تمام كوچه‌هایش چون مدینه است

مـیـان خــانــه‌هـا راهــم نــدادنـد            جــواب نـــالــه و آهــم نــدادنــد

همه مهمان نوازی شان به سنگ است            تمام كوچه‌هایش تار و تنگ است

میا كـوفـه كه پُـر از خـصم باشد            در ایـنجـا سر بـریـدن رسم باشد

میا كوفه كه شهری بی فروغ است            دكان نیزه سازی شان شلوغ است

سفـیـرت را نمی‌خـواهـند برگرد            مـرا بـنـگـر اسـیـر بـنـد بـرگـرد

لـبـم خـونـی و دنـدانـم شـكـسـتـه            دو دستم را عدو در كوچه بسته

شـده پـاره ز نـیــزه جــامــۀ مـن            ز سـر بـرداشـتـنـد عـمـامـۀ مـن

در اینجا هیچكس حامی ما نیست            كسی با تو در اینجا هم نوا نیست

ولـی با ایـنـهـمـه تـنـهائی و غـم            نـیاوردم به ابـرو لحـظـه‌ای خـم

روم بر پای دار خویش سرمست            اگر خشنود می‌گردی تو عشق است

پـریـشـانم پـریـشـان و پـشـیـمان            چرا گـفـتم بیا كـوفه حـسین جان

سالار کـاروان پُـر از یاسمن، حـسین            جمع صفات و خـاتمۀ پنج تن، حـسین

دلدار مصطفی و علی و حسن، حسین            برگرد و سوی کوفه نیا جان من حسین

کـم در مـیـان کـوفـه عــذابـم نـداده‌انـد            بـا کـام تـشـنـه گـشـتـم و آبـم نـداده‌انـد

از بس که بین کـوچه جـوابـم نداده‌اند            دل خوش شدم به یاری یک پیرزن حسین

با تـیغ و نیزه بال و پرم را شکسته‌اند            دندان و کـام شعله ورم را شکـسته‌اند

از پشت بـام فـرق سـرم را شکسته‌اند            نامردی است مسلک شان غالبا حسین

شـام بـلـنـد غـفـلت شان سـر نمی‌شود            چیـزی برایشان زر و زیور نمی‌شود

این جا دلی برای تو مضطر نمی‌شود            برگرد و سر به وادی این ها نزن حسین

دیگـر بـریـدم از دل تـاریک کـوفـیان            از کوچه‌های خاکی و باریک کوفیان

جـان رقـیه‌ات نـشـو نـزدیک کـوفـیان            چون می‌درند از بـدنت پیـرهن حسین

بایـد نـظـر به قـامـت آب آورت کـنـی            فکـری برای تـشنگـی اصغـرت کـنی

قدری نظاره بر جگـر خواهـرت کنی            شاه غریب گشته و دور از وطن حسین

این جا نمک به زخم عـزادار می‌زنند            زن را برای درهـم و دیـنـار می‌زنـند

طـفـل اسـیـر را سـر بـازار می‌زنـنـد            غیرت میان کوفه شده ریشه کن حسین

می‌ترسم این که بین بیابـان رها شوی            بر خاک داغ بادیه عطشان رها شوی

غارت شوی و با تن عریان رها شوی            برگـرد تا رها نـشـوی بی کـفن حسین

ای وای اگر که اسب کسی سرنگون شود            یا از فـراز نـیـزه سـری واژگون شود

گـودال قـتـلـگـاه اگر غـرق خون شود            ضجه زند عقیله که خونین بدن حسین

می‌رفتم و گـدازه صفت می‌گـداختم            تا دیـده‌ام یـکـایـکـشـان را شـناخـتم

رد گشتم از صف صدقات و نگاه‌ها            در هر ردیـف قـافـیه‌ها را نـبـاخـتم

معـمـار تـازیـانۀ کـوفی خراب کرد            هر خـانۀ امیـد که با اشـک سـاخـتم

گرچه غریبه وار مرا خیره می‌شدند            بـاور نمی‌کـنی! همه را می‌شنـاخـتم

دیدم که نعل تازه به هر خانه‌ای زدند            با اسب خطبه بر سر آن قـوم تاختم

حتی صدای بغض جرس هم شکسته شد            با ضربه‌ای که همهمه شان را نواختم

سـلام ای عـمـۀ سادات زینب            کـتـاب مـحـکـمُ الایـات زینب

سلام ای نقـش ایـمان پیـمـبـر            تـجـلّــی گـاه قــرآن پـیــبـمـر

سلام ای دخـتـر خـیـرالبـریّـه            شکـوه خـطـبـه‌های حـیـدریّـه

سلام ای دومین زهرای اسلام            حـدیث قـدسی و قـرّای اسلام

تو زینب، زِیـن بابایی عـقـیله            یقین دارم چو زهرایی عقـیله

تـو عِـیـنُ الله ثـارُالله هـسـتـی            چراغ شب فـروز راه هـستی

تویی که یک زن اما شیرمردی            تو ثابت کرده‌ای مـرد نبردی

خـدایـی که عـلـمـدار آفـریـده            عـلـمـداری شـبـیـه تـو نـدیـده

تو هم بر این علم حساس بودی            حسین و اکبر و عـباس بودی

تو با آن ذوالفـقار خطبه‌هایت            شکوه و اقـتـدار خـطبه‌هـایت

اگرچه خویشتن را پیر کردی            تمام کـوفه را تسخـیـر کردی

زِ هُـرم خـطـبۀ تو ماه لـرزید            دل سـنـگ عـبـیـدالله لــرزیـد

دلـش لـرزیـد، امّا بی‌حـیا بود            عُبِیدِ کفـر و زشتی و زنا بود

حرم را خارجی می‌خواند، ملعون!            میان کوفه می‌چرخاند، ملعون!

در این کوفه دل خیرالنّسا سوخت            قمرها بر فراز نیزه‌ها سوخت

در این کوفه تو را گریان نمودند            سـوار نـاقـۀ عـریـان نـمـودند

در این کوفه تو را آزار دادند            نـشـان مـردم اغــیــار دادنــد

نگاهت را به نیزه مات کردند            برایت پـارچه خیـرات کردند

ما آب از دو دیـدۀ گـریـان گـرفـتـه‌ایم            از سـفـرۀ شـماست اگـر نان گرفـته‌ایم

روزی ما به دست شما می‌خورد رقم            پس رزق را ز دست کریمان گرفته‌ایم

از عشق های بی‌سر و سامان گذشته‌ایم            با عشقِ روضه‌هاست که سامان گرفته‌ایم

عـالِـم زیـاد هست که کـافـر کـند مـرا            از دست روضه خوان تو ایمان گرفته‌ایم

مـا مُــردۀ گـنـاه و گـنـاهـی نـداشـتـیـم            تو آمـدی و از نـفـست جـان گرفـته‌ایم

دردی به جز تو نیست دوایی به جز تو نیست            بـا درد آمـدیـم که درمــان گـرفـتـه‌ایـم

شرمـنـده‌ایم از غـمـتان جـان نـداده‌ایـم            مشکـل چه بود اینقـدر آسان گرفـته‌ایم

دل سنگ بوده‌ایم و کویری دو چشممان            هـمراه زخـم‌هـای تو بـاران گرفـته‌ایم

*************

با سایۀ سرت سـرِ مـا گـرم شد أخا...            تا کـوفه روی سر، مـه تابان گرفته‌ایم

إحـیـا گـرفـته‌ایم هـمه با سـرت حسین            بر روی سر ببین همه قـرآن گرفته‌ایم

منایی از منای حاجـیان زیـبا تر است اینجا           مران ای ساربان محمل که حج اکبر است اینجا
مران ای ساربان محمل، تماشا کن، تماشا کن           که یک گلخانه گل با من ز زخم اکبر است اینجا

مران ای ساربان محمل که می‌بینم به چشم دل           روان بر شانه‌ام خون از گلوی اصغر است اینجا
مران ای ساربان محمل دعا کن خون شود دریا           که سقای حرم از تشنگان تشنه تر است اینجا
مران ای ساربان محمل که در شام عزای من           غـبار آلوده ماه عارض پیغـمبر است اینجا
مران ای ساربان محمل که فردا بر لب دریا           مرا آب از دم شمشیر و تیر و خنجر است اینجا
مران ای ساربان محمل که هفتاد و دو یار من           بدن‌هاشان در این صحرای خونین بی‌سر است اینجا
مران ای ساربان محمل، بسوز ای دل! بسوز ای دل!           که با خواهر مرا صحبت ز خونین حنجر است اینجا
مران ای ساربان محمل که با دست خزان فردا           گل سرخ و سفـیدم لالۀ نیلـوفـر است اینجا
مران ای ساربان محمل که هفتاد و دو قربانی           مرا تقدیم ذات پاک و حیِّ داور است اینجا
غـبار کـربـلا را توتـیای دیـده کن «میـثم»           که خاکش تربت هفتاد خونین اختر است اینجا

اینجا کجاست این همه غربت دیار کیست            این خاک، این غبار پُر از غم مزار کیست

آن تـل، تـلِّ خــاکـی و گـودی پـشـت آن            جانم به لب رسانده مگر سوگوار کیست

با من بگو که آن همه نیزه برای چیست            یا آن سپـاه دشنـه به فکـر شکـارِ کیست

وای از رباب حـرمـله اینجا چه می‌کـند            وای از رباب حـرمله در انـتظار کیست

آن نـیـزه‌هـای مـرد کُـش سهـمـگـیـن او            سهـم گـلـوی مثل گـل شیـر خوار کیست

بـرگـرد تـا به گـریـه نـگـویـم کـنـار تـو            این زخـم‌های بیـشتـر از بی‌شمار کیست

برگرد تا که نـشنـوی از کوفـیان که این            ناموس بی‌بـرادر و محـمل سـوار کیست

به گوشم می‌رسد هر لحظه آوای خدا اینجا           مران ای ساربان محمل که باشد کربلا اینجا
الا حجاج بیت الله خـون، احـرام بربنـدید           که کامل می‌شود با زخم تن حج شما اینجا

شما حجاج بیت الله خون هستید و می‌بینم           که جای موی سر، سرهایتان گردد جدا اینجا
نه تنها حج ما قربانی پیـر و جوان دارد           شود قربانی شش ماهه تقـدیم خـدا اینجا
زشمشیر هزاران قاتل خون خوار می‌بینم           هزاران بار گردد اکبرم جانش فدا اینجا
به موج خون میان قتلگه با پیکر بی‌سر           زنم از حنجر ببریده خواهر را صدا اینجا
به پاس اجر سقـایی و قـانون عـلـمداری           شود با تیر و خنجر حق عباسم ادا اینجا
کند این امت گم کرده ره تا راه خود پیدا           درخشد رأس هفتاد و دو مصباح الهدیٰ اینجا
ندای اِرجعی را در یم خون می‌دهم پاسخ           که می‌آید به گـوشم از خدا دائم ندا اینجا